Запоўнены стадол, як яблыку упасці,—
Грамада прагная варушыцца, шуміць;
Пытанне носіцца вакола,
а што ўдасца...
Што будуць тут прамоўцы гаварыць?
Ці ўловіць што настроенае пільна вуха
Ў прамовах тых, што мусяць скора пачынаць?
Што скажуць скліканым аб сконе галадухі,
Аб прадналогу, аб рэвалюцыйным руху
За межамі, аб тым, як землю падзяліць?
Мо новых йшчэ навін паслухаці пазвалі —
Пара ж бурлівая і віхрам ходзіць свет,
Авось цару якому голаў абламалі,
А ўладу краем пераняў сабе савет.
Мо трэба ружжа браць і йсці сваю краіну
Ад новых воражных нападаў бараніць?..
Напэўна будзе нейкая асобная навіна —
Нездарма ж сход, як мора бурнае, кіпіць...
Нездарма гушча прагная жаданнем палкім дыша
І сотні йграючых маланкаю вачоў
Кідаюць бліскамі праглівымі туды, к узвышшу,
Адкуль к ім сыпне зараз дождж завучых слоў.
«Пайшоў, вунь-вунь, як быццам ён!» — прайшло
стадолам,
І потым раптам знік той зычны медны гуд...
Й сціша глыбокая, нярушная вакола,
Скавала жданнем вострым мітынговы люд.
«Браты-таварышы! Сюды вас ўлада пасклікала! —
Прамоўца голасна людзям пачаў казаць:
— Краіну вольную, што панства разбурала,
Павінны мы сумесна, разам аднаўляць»...
І стройна з вуст прамоўцы словы палкія прызыву,
Бы іскры зыркія, разносяцца наўкруг;
І зноў стадол, прыўцішаны, прытоены, маўчлівы —
Ўшчынае гуць пад рупны, выбухнуўшы рух...
І ў гудзе тым клякоча помста тысячнай грамады
Да тых, каму ўспадзе на думкі йшчэ калі
Падняць руку узбройную сваю ці мець панаду
Зрушаць аднову роднай, вольнае зямлі.
Мінск, 29/Х-1922