Ў небе зоры міргаюць, гараць
Ды зіяе яскравага месяца круг,
Дзе-нідзе кучкі хмарак вісяць,
То сабраўшыся ў колка,
То звіўшысь ў ланцуг.
Паміж лесу расцёгся туман,
Нібы спушчаны з неба дыван.
Між шырокіх зялёных палёў
Ў’ецца вёрткая вузкая сцежачка-пуць,
Праз лясы каля гор ды равоў
Коні зважна па ёй дробнай рыссю бягуць.
І ў спакойным прасторы кругом
Чуцен водгалас рэзвенькіх бом.
У баку дзесь траскоча дзяргач,
Ды цвыркунчыка рэзкая рэч трапаціць...
«Но, малыя! старайцеся ўскач!»
Паганяючы коні, рамізнік крычыць.
«Паспяшайце старанна, гэй, гэй,
Каб да месца даехаць хутчэй!»
І ахвотныя коні спяшаць,
Чым хутчэй ды праворней ляцець ды ляцець...
І ўваччу маім нівы мігцяць,
Ды вятрыска супроцьны паціхеньку дзьмець!
«Гэй, запой што, фурман, для мяне,
Каб ды спаць не хацелася мне!»
Фурману я паціхай шапчу
І чакаю спявання на гэта ў адказ,
Прытаіўшыся, чутка маўчу,
І вось чую, пяе: «Не апошні я раз
Цябе бачыў, радзімая, там!..»
Яму ж рэха ўтуруе: га-ам!
І так лёгка на возе сядзець
Пад вясёлыя песні рамізніка й бом
Ды удаль за дарожкай глядзець
Пад чароўным нябесным ў агнёх дываном,
Паглядаці, як коні бягуць
У сівую туманную пуць!..
Магілёў, 1910