Я стаю, заварожаны шумам лясным,
І гайдаюся ў рыхт па кірунку дзяроў,
Што схіляюцца нізка пад ветраны ўздым
Да абголеных шчэ нізкарослых кустоў.
Праз кароны з калюк сее сонца прамень,
Як праз рэшата сыплецца ўніз на мяне,
Быццам ў душу стараецца глянуць мне дзень,
Поўны дыху жыцця, якіх шмат на вясне.
Піскам рэзвым з вяршын стройных, гладкіх
сасён
То адтуль, то адсюль пташкі спеў падаюць
І ў музычнасць ад шуму жывую гармонь
Меладыйнай струёю між дрэўцаў ліюць.
Дзесь здалёк — чуць даходзіць ка мне ў шуме
хвой —
Горад-волат ў каменным закуцці гняцця
Не спыняе ўздымаць рух агромністы свой,
Рух людскога, як мора, жыцця.
Рэзкім свістам гудок ад заводаў наўзрэз
Цераз дахі дамоў,
праз уз’юшаны пыл
Мчыцца роўна і проста кірункам на лес,
Колькі мае для лёту з прыроды ён сіл.
Ў гэтым гудзе яго адчуваецца штось.
Чаго шолам лясны не зглушае сабой.
І што ў душу маю прабіваецца скрозь
Ды ўздымае у ёй гардзялівы настрой,
Веру ў палкую творчасць працоўных людзей,
Для якіх покуль сонца і лес — чадны дым
У заводах, але каму хутка ўжо йдзе
Час другі, час інакшы зусім —
Такі час, калі лес будзе песні гусці,
А праменні вясновага сонца зіяць,
Каб заўсёдную весну ў ягоным жыцці
Неабмежнай свабодай ўбіраць...
Я стаю, заварожан шумлівасцю дрэў,
Пазіраю уверх, дзе плывуць аблака,
А тут душу гартуе галосны напеў,
Што шле чадны завод праз гудзенне гудка!
Берлін, 14/IV-1922