Мне кажуць: нудзіць лес згалелы
І вецер песняю сумлівай
Над нівай шэрай, амярцвелай
Жуду пяе над соннай нівай;
Гракі крычаць, як б’юць у труны
Цвякі, каб ўздзець на доннік века.
Жалейка лье нястрымным сумам,
І плача тым жа сумам рэха.
Мне кажуць: гіне ўздым душэўны
Ў тумане слотным, ў хмарах шэрых,
Настрой ападае няпэўны,
Няпэўных думак будзіць шэраг.
Мне кажуць: восенню завецца
Вось гэны вобраз, гэты тэрмін...
А я кажу: то вам здаецца,
То боль у вас сапсутых нерваў.
Бо ў чым нудлівыя калёры,
Што сэрца ваша там сумуюць?
Ў зялёнай руні, што прасторы
Палёў раскінутых ліцуе?
Ў дажджы, што нівы развільжае
Ды глебу поіць жыўным сокам?
У хмарах мяккіх, што зганяе
Іх вецер рэзвы к нам здалёку?
Ці ў шоўку шамкім — ў пухкім лісці,
Што лес раздзеў і дол стаптаны
Старанна ўбраў, гасцінна выслаў,
А сам пяе зіме вітанне?
Ці ў стуку гучным ў поўных гумнах
Цапоў сялянскіх па збажыне,
Ці ў песнях стройных, ў песнях шумных
Вячоркі, дбайнае дзяўчыны?
Мне кажуць: восень — заміранне,
Жуды глыбокай час ўрачысты...
А я кажу: хто глыбей гляне,
Той жыцця ўгледзіць промень, іскры
Мінск, 1924