Не праспі, званару!
Толькі з неба гляне
Да зямлі маркотнай ясная зарніца,
Прагані хутчэй ты соннае драманне
І усходзь паспешна ўгору, на званіцу;
Размахні рукою і званова сэрца
Скалыхні сярдзіта.
Хай грымяць удары,
І хто спіць, хто дрэме, ўстане-скалыхнецца
І спяшыць на зовы.
Не праспі, званару!
Ўсякі, хто пачуе, далей спаць не будзе —
На твой бом прызыўны не міне з’явіцца;
Толькі захавай ты у звановым гудзе
Моц сталёвай мовы, каб маглі разбіцца
Аб яе да звання рабскія устоі,
Каб ён гулкім бомам ўскалыхнуў абшары...
Няхай рынуць ў бойку цеснай грамадою
Тыя, над кім віслі цяжкай долі кары.
Не праспі, званару!
Вількамір, 1912