Жыў-быў паэт,
толькі слову-малітве адданы,
рупны настаўнік, манах,
міласэрдзем гарэў.
Музу епіскап Каліст
закаваў у кайданы.
Кінуў у замак.
Пасля перакінуў у хлеў.
Меў той епіскап да палачан
як бы літасць,
пашкадаваў ён паэту ратуг і дабра.
Птушку-душу згаладнелую звабіла сытасць.
Не абмінуў ён спакусы ўцячы да цара.
Жыў там пры царскіх палатах
амаль што ў раскошы.
Панегірычных напеваў шчэ Русь не пяе.
Ды палачане — муляры і кніганошы,
рыбы — віры,
птушкі ведаюць гнёзды свае.
Як мог пакінуць свой горад,
што досвітак зорны!
Свет галубніцы захмарнай у манастыры!
Сціплы асветніцкі лёс памяняць на прыдворны!
Нават імя родны горад яму падарыў.
Не прыгадала б у Полацку людным аб гэтым —
сэрца запоўнена шчырым сумоўем. Але
на бескарысця супынку сустрэла паэта —
тварам да неба на старадаўняй піле
зоркам іграў сваю песню, пакуль не паблеклі.
Прадзедаў шлях услаўляў малады беларус.
Шчэ не купілі за грошы ні людзі, ні ў пекле.
Але вакол аж кішэла ад розных спакус.
Здраду бацькоўскаму слову, няславу пісьмёнаў
час літасцівы
і з ганьбай з душы не сатрэ.
Гэты, з пілой, адпакутуе за Сімяона…
Рукапіс вершаў на бацькавай мове згарэў.
Вусны вякоў не залепіш маўчання пячаткай.
Рукапіс тлее. Сорам не тлее ў агні.
Продкаў віна ападзе на рамёны нашчадкаў
ганьбай і горам.
Не забывайма віны!
Хіба Радзіма сама зберагаць нам павінна
у галубніцы пад месяцам годны пасад?
А за плячыма ўзыходзіць Францішак Скарына —
вечнага месяца ў даўнасць і прышласць пагляд.
Звязаны з людствам пярэвіткай крэўнасці ў лёсе,
братняй крывёю і доляй — мы, крывічы.
Гонар паэту спаліцца паходняй на стосе
перад народам, песню яго пеючы.