У гэтую ноч у мяне расцвіла ружа. За адну ноч, зусім нечакана, ды яшчэ якая! Яе срэбныя пялёсткі прамяніліся таямнічым святлом, абуджаючы пачуццё нейкага дабратворнага супакаення.
Я адчыніў акно, каб ружа магла дыхаць свежым паветрам. Ад лёгкага ветрыку яе пялёсткі трапяталіся, яны быццам струменіліся, напаўняючы наваколле спакоем і цішынёй.
Я паклікаў жонку, каб яна таксама ўбачыла дзівосную кветку:
- Сільвія!
Відаць, яна спала.
- Сільвія! - крыкнуў я. - Ідзі сюды! У нас расцвіла ружа!
Яна з'явілася за спіною, зірнула на маё стварэнне.
- Прыгожая.
Пазяхнула і пайшла з пакоя. Я праводзіў яе збянтэжаным позіркам. Жончына абыякавасць была незразумелая: ружа не проста цвіла, яна пульсавала, рухаючыся ў танцы пад гукі нейкай, адной ёй чутнай музыкі.
- Сільвія! - зноў паклікаў я. - Не, ты паглядзі, якое хараство!
- Ну я ж сказала, што прыгожая.
- Ты толькі мімаходзь зірнула, а на такое трэба глядзець і глядзець!
- Ты б лепей схадзіў кавун купіў. Тры дні дзеці ныюць, просяць кавуна, а іх бацька з ружамі няньчыцца... Чуеш?..
Ружа ўсё танцавала і танцавала. Потым пачала спяваць. Я слухаў яе як зачараваны. Добра, што яна не чуе Сільвію! Добра, што і я не чуў Сільвію!
У пакой зайшоў Раду.
- Ого, якая прыгожая ружа, - сказаў ён, пазяхаючы, і тут жа пайшоў прэч.
- Раду, сынок, пачакай, куды ж ты? Ты бачыў ружу?
- Бачыў, бачыў.
- І табе падабаецца?
- Падабаецца.
І Раду нічога не разумее.
Я падняў з ложка свайго малодшага, Сэндзела, і панёс яго да кветкі. Ён быў яшчэ сонны і супраціўляўся, а калі зразумеў, што гэта не паможа, заліўся горкімі слязьмі.
- Не плач, мой маленькі, паглядзі, якая прыгожая кветка.
Ружа, аднак, ані яго не супакоіла.
- Сэндзел, сынок, панюхай гэтую кветачку!
- Не хасю! - адварочваўся Сэндзел. - Хасю кавуна!
- Не чапай дзіця, што ты яго мучыш?! - накінулася на мяне жонка.
Да мяне ніяк не даходзіла, што, нарэшце, адбываецца: як можна заставацца абыякавым побач з такой прыгажосцю? Срэбная ружа! І справа не ў тым, што я яе вывеў, выпесціў і аддаў ёй некалькі гадоў жыцця, я быў у страшэннай роспачы, бо не было ў маіх сямейнікаў элементарнага пачуцця прыгожага...
- Не журыся, добры чалавек, - пачуўся аксамітавы голас.
Я здзіўлена азірнуўся.
- Гэта я.
Гаварыла... ружа!
Праз два дні ў дзверы пастукалі, і Сільвія пабегла адчыняць.
На парозе стаяў высокі стройны мужчына. Ён паправіў сонцаахоўныя акуляры і ветліва ўсміхнуўся.
- Пані Сільвія, я ад вашага мужа.
- Праходзьце. Што з ім?
Незнаёмы зайшоў у кватэру.
- Калі ласка, не турбуйцеся. Я літаральна на некалькі хвілін.
- Што з маім мужам? - настойліва паўтарыла Сільвія.
Толькі цяпер яна здолела добра разгледзець госця. Ён выняў з кішэні насоўку і пачаў старанна праціраць акуляры. Сільвію ўразілі яго вочы, яны былі незвычайнага колеру і выпраменьвалі нейкае загадкавае святло. Быццам загіпнатызаваная, глядзела яна ў гэтыя вочы, адчуваючы, што ўсю яе істоту запаўняюць цёплыя промні. Але тут незнаёмы начапіў акуляры і загаварыў да яе:
- Пані Сільвія, не хвалюйцеся. Ваш муж жывы-здаровы, але... ён не можа прыйсці, бо...
- Што з ім? - усклікнула Сільвія. Гіпнатычны стан, у якім яна патанула, знік гэтаксама хутка, як і з'явіўся.
- Пані Сільвія, прашу вас, супакойцеся.
Незнаёмы відавочна разгубіўся і, напэўна, таму паспяшаўся выдаць інфармацыю, якую хацеў паведаміць спакваля:
- Ён знаходзіцца ў Краіне Ружаў.
У душы ў Сільвіі змагаліся два пачуцці: нявер'е і адчай. Кожнае з іх магло выклікаць прыступ нястрыманага шаленства, а гэтага больш за ўсё і асцерагаўся незнаёмы.
- Што-о? Дзе-е?! - як і меркаваў ён, абурылася Сільвія і грозна рушыла на яго.
- Пані Сільвія! Пані Сільвія! - спрабаваў супакоіць яе госць.
Але яна набліжалася, і было відаць, што намеры ў яе самыя агрэсіўныя. Госць зразумеў гэта і, адступаючы да дзвярэй, апошні раз паспрабаваў яе супакоіць:
- Пані Сільвія, ваш муж адчувае сябе добра і прасіў мяне перадаць вам грошы!
І ён падаў ёй канверт. Аднак грошы выклікалі адваротны эфект.
- Грошы?! Я пакажу табе грошы! Шантажыст!.. - зараўла яна. - Каб зараз жа, чуеш, у гэтую ж хвіліну, ты вярнуў мне майго мужа! Інакш...
Каб хутчэй скончыць з гэтай непрыемнай сцэнай, незнаёмы зняў акуляры, зірнуў на Сільвію срэбным позіркам і, прыкаваўшы яе да месца, знік...
...Сільвін муж, бледны, непрытомны, ляжаў у ложку. Ён з'явіўся дома гэтаксама нечакана, як, зрэшты, і знік два дні таму. Сільвія збянтэжана глядзела на яго.
- Гэта... ты?
Ён, натуральна, не адказваў.
Праз гадзіну ён апамятаўся, расплюшчыў вочы і агледзеўся. Каля ложка сядзела заплаканая жонка.
- Чаго ты плачаш, Сільвія? - ціха спытаўся ён.
- Я не плачу, Мірча, - яна з палёгкай уздыхнула і стала выціраць слёзы.
Ён прыўзняўся, сеў і, застагнаўшы, схапіўся за галаву.
- Не разумею, што са мною...
- Ну, я ж казала, не патрэбныя табе гэтыя ружы. Бачыш, мая праўда, Мірча...
- ?
У пакой з плачам увайшоў Раду.
- Тата, глядзі, ружу сарвалі!
Срэбная ружа, сапраўды сарваная і звялая, ляжала на далоні ў хлопчыка, стаўшы звычайнаю шэраю кветкаю...
- Сарвалі? Ну і што? - хмура прамармытаў бацька. Раду глядзеў на яго спалохана, са здзіўленнем.
- Як ну і што? Ружа памерла, тата!
Сільвія зірнула на сына і адчула, як яе пранялі дрыжыкі: карыя хлопчыкавыя вочы засерабрыліся, выпраменьваючы таямнічае праніклівае святло. І яна адразу ўспомніла незнаёмага з Краіны Ружаў.