На вяршынях сумна сосны
Зашумелі ціха,
Невясёлыя іх вёсны,
Бо наўкола ліха.
Бо наўкола пні, магілы,
Гора і няволя,
Вецер нішчыць рэшту сілы,
Рвуцца буры з поля...
І шумяць, нібы сіроты,
Нібы рэкі ў горах,
Бо не ведаюць, хто потым
Попел іх прыгорне?..
Што расціме на вяршынях,
Калі іх не будзе?..
Зашумелі сіраціны,
Слёзы ў сумным гудзе...
Як калісьці падрасталі,
Вольным было поле,
А каменне не сціскала
Каранёў няволяй:
Іх дубы абаранялі,
Кожны - нібы волат,
Грабы вежамі стаялі,
Людна было ўкола!..
Ўсё злягло, зіма гарцуе
На спусцелым полі,
Шуму іх ніхто не чуе,
Плачуць сосны з болю!..
Хай жа сосны з болю млеюць,
Сэрцы ўзрушаць людзям,
Бо хто плач іх зразумее,
Мёртвых той абудзіць!..
Плачце, родныя, няўцешна,
Плачце на ўсе грудзі!
Мо абудзіце памершых
І радасней будзе...