БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Наш прэзыдэнт Лука Мудзішчаў

(Даруй нам, Пушкін, вольны тон)

Меў дужа грозныя вусішчы

І надта сіплы барытон.

 

Ён быў дырэктарам саўгасу -

Надойваў рэкі малака,

Даваў дзяржаве бульбу, мяса...

"Чырвоным панам" быў Лука.

 

Умела кіраваў? Няўмела?

Хай скажуць курыца і гусь.

Ды думка ў галаве засела:

"Я осчастливлю Беларусь".

 

І вось без дапамогі таты

(Пра тату ён не ўспамінаў)

Лука пралез у дэпутаты,

Трыбуну спрытна асядлаў.

 

О, наш Лука мастак-прамоўца!

Паслухаць - чысты Цыцэрон!

Па-беларуску ж ані слоўца,

Ня ўмеў на мове шпарыць ён.

 

Хоць, праўда, у Вярхоўнай Залі,

Як БНФ крытыкаваў,

Грымеў Лука: "Яны ка-а-залі!.."

Пра што казалі - не казаў.

 

Падохлі сьвіньні. Мруць каровы.

Чым ашчасьлівіць свой народ?

І супраць беларускай мовы

Мудзішчаў аб'явіў паход.

 

Хоць як падумаць - сьмех дый сорам.

З кім ваяваць Лука гатоў?

Мудзішчаву ж ледзь-ледзь за сорак,

А МОВЕ - тысячы гадоў.

 

Жрэ беларускія каўбасы,

Па-беларуску ж ні гу-гу.

Ды за такое папуасы

Яго пусьцілі б на рагу.

 

Злысеў - так грыз граніт навукі,

Аж дзьве закончыў ВЭ-НЭ-У,

А як узяў уладу ў рукі,

Спыніўся конь. Ні тпру, ні ну.

 

Затое сябра ён у Боры,

Бо Ельцын "старший брат родной".

І ўсе Славянскія Саборы

Ваююць за Луку сьцяной.

 

Курс геаграфіі асіліў

І ўсяму сьвету далажыў,

Што нарадзіўся ён з Расеяй

На самай-саменькай мяжы.

 

Ў паклоне пазваночнік хруснуў,

І сьлёзы шчасьця пацяклі.

І стаў Лука надзіва "рюскім",

Русей за Бору у Крамлі.

 

Хоць лысы, але ўсё ж ня Ленін.

Вянец табе - САЎГАСНЫ ДВОР.

І тут лірычным адступленьнем

Аздобіць хочам мы свой твор.

 

Будзь ты хоць цмокам трохгаловым,

З каронаю на галаве,

Дарэмна зьдзекуешся з МОВЫ -

Яна цябе перажыве.

 

Яна, цярплівіца сьвятая,

Свой ясназорны пройдзе шлях,

Цябе растопча, не спытае -

А хто там блытаўся ў нагах?

 

Бо не прывыкла МОВА плакаць,

Стварыла столькі цудаў-дзіў,

Калі 'шчэ ты за вугал какаць

У мокрых штоніках хадзіў.

 

Давеку Шкловам застанецца

Наш беларускі горад Шклоў,

Хоць можаш ты сваім указам

Шклоў перайначыць у "Стеклов".

 

Бо за цябе (сабе на згубу)

Галасавалі ("слава всем!")

Ня восемдзесят тры, як трубіш,

А пяцьдзясят (і толькі) сем*.

 

Што ж, весяліся. Стаў свой нумар.

Ды знай - прыходзіць, як вясна,

Народны беларускі гумар -

І хохмачкам тваім хана.

 

Гані людзей у свой фарватар

І разьдзімай, як Сталін, вус,

Галоўны наш русіфікатар,

Галоўны антыбеларус.

 

Дайшлі да кропкі мы. Да "точки",

Як кажаш ты, наш гаваркі.

Цалуй пісклявым дамам шчочкі.

Еш з запаведніка грыбкі.

 

Мы незалежнасьць сваю цэнім,

Сабе паны мы і князі.

А ты ў Расею "на каленях"

Паўзі, як вуж, як смоўж, паўзі.

 

Тваіх "речей" зубадрабілкі

Абрыдлі. Гэта хоць "пойми".

Не Беларусь, карову Мілку

Хоць раз уволю накармі.

 

Вядзьмак Вядзьмарыч Лысагорскі

Свой абвяшчае прыгавор:

"Чым па трыбунах зраньня гойсаць,

Абгарадзі уласны двор.

 

Хоць ты сіпіш-гарыш на працы,

Хоць ты адзін "умнее всех",

Зь цябе народ пачаў сьмяяцца.

Не забароніш гэты сьмех!"

 

Над Беларусяй вецер сьвішча.

Пасохлі бульба і авёс.

Наш прэзыдэнт Лука Мудзішчаў

Садзіцца ў чорны членавоз.