У дні, калі упал спыняў усё жыцьцё,
Калі жарліва сонца на зьнямоглых нівах
Да сэрца вінаграднік прыгортвала маўклівы,
У час, калі шыхты зьнясіленых касцоў
Гнялі траву крыжамі целаў нерухлівых,
Адным-адзін у тыя дні пякельля, пылу,
Наўпрост прад сном зямлі прыгнечана-панылым,
Аглушаны цыкадаў незьлічоных цвыркаценьнем,
Я прагнуў сэрца вашага, як прагнуў ценю.