Так шмат камення кінута ў мяне,
Што ні адзін не страшыць, не бянтэжыць,
І стала пастка стройнай вежай мне,
Высокаю сярод высокіх вежаў.
Будаўнікам я дзякуй гавару,
Хай клопат, сум іх болей не хвалюе:
Адсюль – раней страчаю я зару,
Апошніх промняў свет – даўжэй лікуе.
І тут нярэдка з вокнаў і дзвярэй
Заглядвае ў жытло маё барэй,
З далоні падбірае голуб зерне...
А слова запаветнага радка –
Па-боскаму і стрымана, і верна
Дапіша Музы смуглая рука.