Ля вагню так хораша пагрэцца
Мне з марозу, зь сіверу было.
Там свайго не ўпільнавала сэрца -
І укралі у мяне яго.
Пышны дзень сьвяточны, навагодні,
Сьцеблы ружаў вільгацьцю блішчаць,
Толькі у грудзях ўжо ад таго дня
Больш стракозы не трымцяць.
Ах! мне злодзея пазнаць няцяжка -
Праўды не схаваць яго вачам.
Толькі хутка - ад таго і страшна -
Ён сваю здабычу верне сам.