На шыі пацеркаў драбкі,
Хаваю рукі ў муфце цёплай,
З вачэй, няўважлівых такіх,
Ня ўпадзе больш сьлязы ніводнай.
І твар бляднейшым выдае,
Бо апранула шаль ліловы,
Прычоска простая мая
Мне дастае амаль да броваў.
Палётам назавеш хіба
Хаду нясьпешлівую гэту,
Бы пад нагамі пляц плыта,
А не квадрацікі паркету.
Раскрыты бледны рот крыху,
Уздых і выдых цяжкі, рэдкі...
Дрыготка на грудзях нясу
Няспраўджанае стрэчы кветкі.