Ў сераду а трэцяй звар'яцела
Я, дзівак-хлапец!
Бо аса, што звонка так зьвінела,
Укалола мне пярсьцец.
Я яе прыціснула зьнячэўку,
І памерла быццам бы яна,
Ды канец атрутны джала-стрэмкі
Быў гастрэйшы ад верацяна.
Пра цябе, дзівак, заплачу можа,
Ці, магчыма, мне ўсьміхнешся ты?
Паглядзі - вось на пярсцы прыгожа
Зіхаціць пярсьцёнак залаты.