Я зараз тыя словы прамаўляю,
Што родзяцца адзіны раз ў грудзях.
Пчала над белай кветкаю кружляе,
Чуваць сашэ старога душны пах.
Пакой, дзе вокны вузкія занадта,
Каханьне беражэ і даўніну.
Вось і над ложкам па-француску надпіс
Такі: «Seigneur, ayez pitie de nous».
Мінулай казкі сумныя нататкі
Душа мая, ты не шукай, ня руш.
Гляджу: на сеўрскіх статуэтках гладкіх
Ўжо пацямнелі плашч ды капялюш.
І жоўты, і цяжкі апошні промень
Ў вяргінях яркіх заблукаў-застыў...
Нібыта ў сьне, чуваць віёлы гоман
І рэдкія акорды клавесін.