Там, дзе вечныя госці,
Ў гаі старых бяроз,
Не магілы, не косці –
Царства радасных кроз.
Летні вецер матляе
Зелень па-над зямлёй –
Й да мяне далятае
Свет усмешкі тваёй.
Не пліту, не распяцце –
Бачу я ўсё ярчэй
Інстытуцкае плацце,
Ззянне зорных вачэй.
Хіба ты адзінока?
Хіба ты не са мной
Ў нашым даўнім, далёкім,
Дзе быў юным з табой?
Ў свеце кола зямнога,
Відавочнага дня,
Маладога, былога
І мяне тут няма!