У нейкім капішчы стаяў драўляны бог,
Які пачаў маўляць прароцкія адгады
І мудрыя даваць парады.
Затое з галавы да ног
Ён золатам абвешан, і па пяты
На ім блішчыць убор багаты.
Народ яго маленнем заглушыў
І фіміямам задушыў
Па легкавер'ю чалавечым.
Як раптам - ганьба і скандал!
Аракул праўды не ўгадаў:
Адказваць стаў няскладна, недарэчы;
І так пайшло далей штодня:
Што бог ні скажа, то брахня,
Аж кожны дзіваваўся,
Куды ў яго прарочы дар дзяваўся!
А справа ў тым,
Што ідал быў пусты і жрэц садзіўся ў ім
Маўляць народу прадказанні;
І вось тут вынікі відны:
Як быў разумны жрэц, дык бог не плёў маны,
Калі ж туды засеў дурны, -
Балван абалванеў дазвання.
Яшчэ з даўнейшае пары
Пра суддзяў мне такіх апавядалі,
Якія вельмі мудрыя бывалі,
Пакуль разумныя былі сакратары.