Калі сусвет Юпітэр засяляў,
Ствараючы жывёлін розных масу,
Дык і Асёл на свет тады папаў.
Але наўмысле, ці не меў ён часу,
Ці, можа, не было патрэбнага прыпасу, -
А толькі грамаўладны маху даў:
Асёл як белка ростам выглядаў.
Асла амаль ніхто не прыкмячаў,
А ён пыхлівы быў і наракаць пачаў.
Аслу хацелася павыхваляцца,
А чым, калі такі малы,
Што сорамна і ў людзі паказацца?
Вось да Юпітэра прыстаў ён горш смалы,
Каб той яму прыбавіў росту.
«Ах, змілуйся! Няма больш сіл маіх!
Львы, барсы і сланы ў пашане ад усіх,
А я... Не вытрымаю проста!
Чаму ты іх высока ўзнёс,
А нам такі благі даў лёс,
Што пра аслоў ніхто ні слова?
А каб з цяля хаця я ростам быў,
Дык пыху б і са льва і з барса збіў,
І пра мяне ўвесь свет бы гаварыў».
Штодзень нанова
Асёл Зевесу тое ж пеў
І так дадзеў,
Што ў рэшце рэшт мальбы Асловай
Паслухаўся Зевес:
Зрабіў Асла жывёлінай вялікай,
А звыш таго такі даў голас дзікі,
Што мой вушаты Геркулес
Перапалохаў цэлы лес.
«Што там за звер? Якога роду?
Зубаты, мусіць? Мае шмат рагоў?»
Ну, толькі й гутаркі, што пра яго.
А што ж далей было? Не прамінула году,
Усе пазналі, што Асёл -
Дурніла, вось і ўсё,
Нічым нікому ён не грозіць,
І на Асле ваду ўжо возяць.
Высокасць гэткая не варта ні граша,
Калі высокі чын, ды нізкая душа.