Падаў Паэт на Багацея ў суд.
І Зеўса за сябе прасіў ён заступіцца.
Абодвум ім загадана з'явіцца.
Прыйшлі: адзін худы, як прут,
У лахманах, сяк-так абуты,
Другі ж у золаце, пыхлівы і надзьмуты.
«О, злітуйся, Алімпа гаспадар,
Грамоў і бліскавіц вялікасны ўладар! -
Крычыць Паэт. - Чым вінен я перад табой,
Што ўсё жыццё цярплю Фартуны злой ганенне?
Ні лыжкі, ні кутка - пакуты і гібенне,
І ўвесь мой скарб - адно ўяўленне.
Тым часам як сапернік мой -
Заслуг ніякіх, сам з пустою галавой,
А раскашаецца ў палацы
Без клопату, без працы,
Абкружаны сяброў ліслівых роем,
Заплыў з выгоды лоем».
«Не забывай таго,
Што праз вякі не знікнуць ліры твае гукі, -
Юпітэр адказаў. - А пра яго
Не толькі праўнукі, не ўспамянуць і ўнукі.
Ты выбраў славу сам па добрай волі,
Яму ж я даў багацця ўволю.
Але каб розумам углыб ён пранікаў
І хоць настолькі меў бы кемнасць,
Каб адчуваць перад табой нікчэмнасць,
То больш бы за цябе на лёс ён наракаў».