«Дзень добры, кум Фадзей!» - «Дзень добры, кум Ягор!»
«Ну, як сябе ты адчуваеш?»
«О, кум, мае бяды, як бачу, ты не знаеш!
Бог пакараў мяне: спаліў я ўшчэнт свой двор
І жабраваць пайшоў з тых пор».
«Як так? Нічога ж я не ведаў».
«Ды так! На Коляды была ў мяне бяседа;
Пайшоў са свечкаю я коням даць аўса,
Прызнацца, ў галаве шумела,
Дык не ўсцярогся нейк. Ледзь не загінуў сам,
А двор і ўсё дабро згарэла.
Ну, ты як?» - «Ох, Фадзей, бяда мяне сустрэла!
І на мяне загневаўся, знаць, Бог:
Ты бачыш, я ж без ног:
Як сам жывы застаўся - проста дзіва.
На тыя ж Коляды пайшоў я ў склеп па піва.
Таксама добрую кульнуў
З сябрамі чару;
А каб сп'яна не нарабіць пажару,
Дык свечку я зусім задзьмуў,
Тут чорт мяне з прыступкаў так штурхнуў,
Што вось зрабіў з мяне зусім не чалавека,
І я з тае пары калека».
«Крыўдуйце на сябе, сябры! -
Сказаў ім сват Сцяпан. - Бо што ні гавары,
Я ў тым не бачу дзіва,
Што ты на мыліцах, а ты спаліў свой дом:
Для п'янага хадзіць і ўпоцемку жахліва,
Але, на жаль, не лепей і з агнём».