Дваровы верны пёс
Барбос,
Што панскую старанна службу нёс,
Свайго знаёмага, Жужу, пабачыў,
Балонку, кучаравага сабачку,
На мяккай пухавай падушцы, на акне.
І каб сказаў - радня, дык не.
Аднак ад радасці Барбоска ледзь не плача
І пад акном
Павільвае хвастом,
Вішчыць і скача.
«Ну, што, Жужутка, як жывеш
З тых дзён, калі паны цябе ў пакой узялі?
А помніш, на дварэ мы часта галадалі.
Якую службу ты нясеш?»
«Што Бога мне гнявіць, - адказвае Жужутка, -
Пан палюбіў мяне, прывык і я тут хутка.
Жыву ў пяшчоце, у дабры,
І п'ю, і ем на серабры,
Гуляю з панам, а калі стамлюся,
На крэсла мяккае ці на дыван кладуся.
Ты як жывеш?» - «Я, - адказаў Барбос,
Хвост звесіўшы, спусціўшы нос, -
Жыву, як і раней: цярплю і холад,
І голад,
Вартую гаспадарскі дом,
Пад плотам сплю і мокну пад дажджом,
А як часамі не таго аблаю,
Дык і па спіне зарабляю.
А чым жа ты у ласку трапіў так,
Хоць і слабейшы з нас - сабак,
Між тым калі маё дарэмна ўсё старанне?
Чым служыш ты?» - «Чым служыш? Вось пытанне! -
З насмешкай адказаў Жужу. -
На задніх лапках я хаджу».
Так шчасце многія у тым знаходзяць,
Што ўсё жыццё на задніх лапках ходзяць!