На чараду Арол з-пад хмары наляцеў,
Ягня схапіў удала,
А малады Груган на гэта ўсё глядзеў,
І вось яму зайздросна стала,
Але ён думае: «Бярэш, то ўжо бяры
Або не пэцкай кіпцюры.
Бываюць і арлы, як бачна, слабаваты,
У чарадзе ж не толькі ёсць ягняты.
Вось я калі ўжо захачу
Ды налячу, -
Кавалак царскі залучу!»
Узняўся тут Груган над чарадою,
Аглядвае здабычу пад сабою:
Між соцень бараноў, ягнят, авец
Ён доўга выбіраў і выбраў пад канец
Баранчыка, але якога!
Мацёрага, буйнога,
Што добры воўк і то не зразу гамане,
Нацэліўся, злаўчыўся
І, колькі сілы ёсць, у шэрсць яму ўчапіўся.
«О не! - сказаў ён тут. -
Здабыча не па мне».
А горш за ўсё - кажух на баране
Такі багаты,
Густы, скудлачаны, кашлаты,
Што кіпцюроў з яго не выбавіць ніяк
Драпежнік наш крылаты,
І трапіў у палон дзівак.
Яго тут пастухі спакойна знялі,
А каб не мог ён больш лятаць,
Яму ўсе крылы паабцялі
І дзецям аддалі гуляць.
І між людзей часамі так бывае,
Як дробны прайдзісвет буйнога пераймае:
Дзе пройдзе важны казнакрад,
Там б'юць драбнейшых зладзянят.