Там, дзе еднасьці і згоды
Няма шчырых у людзей,
Праца іхняя заўсёды
Ліха, марна прападзе.
У калёсы запрагліся
Лебедзь ды Шчупак і Рак;
З усіх сіл вязьці ўзяліся.
Дый ня зрушаць воз ніяк.
Пад нябёсы Лебедзь рвецца,
Шчупак цягне у ваду,
Распусьціўшы клюшні, пхнецца
Рак назад, як на бяду!
Хто зь іх вінен, хто нявінен,
Ня нам гэта разьясьняць,
Толькі ж і дасюль калёсы
Як стаялі, так стаяць!