Калісьці ў даўніну
Леў з Барсам вёў зацятую вайну
За спрэчныя лясы, за выгаднасць пячораў,
Няма ў іх звычаю, каб падаваць у суд;
І што да права - ў іх асобны нораў
І свой няпісаны статут:
Хто здужае, таго і права тут.
Аднак, урэшце, нельга ж вечна біцца,
І кіпці могуць прытупіцца:
Па справядлівасці яны гатовы пагадзіцца,
Каб дзеянні ваенныя спыніць,
Уладзіць непаладкі,
Пасля, як водзіцца, мір вечны заключыць...
Да першай сваркі-звадкі.
«Прызначым жа без лішніх слоў
Мы ад сябе сакратароў, -
Льву прапануе Барс, - і як яны рассудзяць,
Дык так і будзе.
Напрыклад, я прызначваю Ката:
Хоць звер малы, ды ў ім сумлення чыстата.
А ты Асла прызнач: жывёла не малая,
Дарэчы будзе тут сказаць,
Што розум ён і чын паважны мае!
Павер, што твой савет, прыдворная ўся знаць
Капыціка яго не варты.
Дык згодзімся на тым,
На чым
З маім Катом ён скончыць торг упарты».
Парада Барсава была
Прынята без гаворкі,
Аднак Лісу, а не Асла
Прызначыў Леў для гэтае разборкі,
Сказаўшы сам сабе (відаць, ён ведаў свет):
«Што раіць вораг нам, таго рабіць не след!»