Дзяўчына ў росквіце і рада б жаніху,
Ды ў тым няма яшчэ граху.
А вось што грэх: яна пыхлівая занадта.
Падай ёй жаніха, каб быў ён не дурны,
Багаты, малады, каб меў ён ардэны, -
Патрабавала зухавата.
Ну, каб усё ён меў. А хто ўсё можа мець?
І вось яшчэ прыкмець:
Другіх каб не любіў, капрызы мог цярпець.
Хоць шчасце да яе само валіла ў хату,
Бо жаніхі, як на падбор,
Выдатныя кацілі к ёй на двор,
Але ў яе быў густ занадта тонкі:
Такія жаніхі - знаходка для дзяўчат,
А на яе пагляд -
Не жаніхі, а жанішаты толькі.
Каго ж тут выбіраць між гэтых жаніхоў?
Той не ў чынах, другі без ардэноў;
Той мае чын, але кішэні ўсе пустыя;
То нос таўсты, то бровы загустыя;
Тут гэтак, там не так;
Пад густ сабе не падбярэ ніяк.
Прымоўклі жаніхі, гады на два прапалі,
А потым новыя сватоў паслалі,
Але ўжо гэтыя сярэдняе рукі.
«Якія дзівакі! -
Красуня моршчыцца. - Я ім зусім не пара.
Дурная ў іх, пустая мара!
І не такіх я жаніхоў
Ад сватання калісьці адвучыла,
Дык ці ж пайду за гэтых вахлакоў?
Сказаў бы - замуж вельмі закарціла!
Ды мне і ў дзеўках жыць пакуль што не бяда:
Днём весела, і ноч я сплю спакойна:
Спяшацца замуж проста непрыстойна».
Сплыла і гэта чарада.
Прачуўшы, што яна за цаца,
Не сталі жаніхі занадта дамагацца.
Прайшоў гадок -
Сваты маўчок,
Яшчэ гадок мінуў, яшчэ праплыў год цэлы,
Сваты не едуць, быццам назнарок.
Тым часам дзеўчына ўжо стала дзеўкай спелай;
Пачне лічыць другіх дзяўчат
(На гэта часу ў яе шмат),
Дык тая замужам, а тую заручылі,
Вось толькі пра яе забылі.
Нячутна смутак ёй падкраўся да грудзей;
Як толькі дзеўчына перад люстэркам сядзе,
Дакладвае яно, што кожны дзень
Час прагны хараство яе патрошку крадзе.
Спярша румянец знік, там - жывасць у вачах,
А потым ямачкі прапалі на шчаках,
Вясёласць, забаўкі кудысьці прамінулі,
Там валаскі два-тры сівыя праглянулі:
Адзнака сталых дзён.
Бывала, без яе ў кампаніі так сумна
І ад паклоннікаў было навокал тлумна,
Цяпер жа - ах! яе ўжо клічуць на бастон.
Развага кажа ёй пра замуж клапаціцца,
Куды тут болей ганарыцца!
Як коса ні глядзіць дзяўчына на мужчын,
А ў сэрцы напамінак ёй адзін, -
Каб адзінокаю не скончыць веку.
І вось, пакуль яшчэ зусім не адцвіла,
Яна за першага, хто сватаўся, пайшла
І рада, рада ўжо была,
Што выйшла за калеку.