Ля кухні пад акном
На сонейку Палкан з Барбосам спіны грэлі.
Хоць ля варот перад дваром
Прыстойней вартаваць было б ім дом,
Але як добра ўжо яны пад'елі, -
Паколькі ветлівы сабака ўдзень
Брахаць не будзе на людзей, -
Дык гутарка у іх сама сабой ідзе
Аб сім, аб тым, аб іх сабачай службе,
Аб добрым і благім, нарэшце, і аб дружбе.
«Што можа, - кажа тут Палкан, - прыемней быць,
Як з другам сэрца ў сэрца жыць,
Гатовым быць для друга на паслугу,
Дзяліцца крошкай пры ядзе,
Абараняць яго ў бядзе,
Глядзець заўсёды ў вочы другу,
Каб толькі выбраць зручны час
Адданасць даказаць, сяброўства, згоду
І ўласную ў тым бачыць асалоду?
Вось каб такая дружба, думаў я не раз,
Была з табой у нас!
Ах, як было б дарэчы!
Нам скарачалі б час сяброўскія сустрэчы».
«Што ж, я не супярэчу, -
Адказвае Барбос. -
Даўно, Палканчык мой, балюча мне да слёз,
Што ў нас, сабак з адной гасподы,
Няма ні каплі згоды.
За што ж грызёмся? Дзякаваць панам:
Ні голадна, ні цесна нам!
Нарэшце - гонар наш сабачы:
Сабака лепшы друг - такая слава йдзе;
А дружбы між сабак, як быццам між людзей,
Амаль ніколі мы не бачым».
«Няхай жа будзе дружба хоць адна! -
Крычыць Палкан. - Дай лапу!» - «Вось яна!»
І новыя сябры давай тут абнімацца
Ды цалавацца;
Не ведаюць, к каму прыраўнавацца:
«Арэст мой!» - «Мой Пілад!»
Прэч сваркі, зайздрасць, злосць!
Тут повар на бяду ім з кухні кінуў косць.
Вось да яе сябры наўзахваткі імчацца, -
Ім не наўме дружыць,
Давай Пілад з Арэстам загрызацца,
Аж толькі шмоцце з іх ляціць:
Іх ледзьве разлілі вадою.
Свет поўны дружбаю такою.
Цяпер у дружбакоў малая ёй цана
І падыход амаль што ў іх аднакі:
Паслухаць, дык душа, здаецца, ў іх адна,
А кінь ім толькі косць, дык што твае сабакі!