Зязюлі Воўк сказаў: «Бывай, кума!
Спакою мне і тут няма.
І ў вас такія людзі і сабакі:
Хоць ты анёлам будзь, дык бойкі не мінеш, -
Такія ўсе тут задзіракі».
«А ці ж далёка сам ідзеш?
І дзе такі народ пачцівы,
З якім ты прыйдзеш да ладу?»
«Я прасцяком цяпер іду
Ў лясы Аркадыі шчаслівай.
Суседка, вось дзе старана!
Не знаюць там, што ёсць вайна;
А людзі - ціхія, нібы авечкі,
І малаком цякуць там рэчкі;
Ну, словам, любата адна!
Адзін другому ўсе, нібы браты, спрыяюць,
Сабакі ж і брахаць там звычаю не маюць,
Не толькі не кусаюць.
Скажы сама, галубка, мне,
Няўжо не міла, нават хоць бы ў сне,
Сябе ў краю пабачыць гэткім ціхім?
Бывай! Не памінай нас ліхам!
Вось там дык мы ўжо зажывём:
У згодзе, у выгодзе!
Не так, як тут: хадзі з аглядкай днём,
І ноччу не засні - бяда, дый годзе!»
«Шчаслівы шлях табе ў краіну дабраты.
Зязюля тут яму: - А нораў свой і зубы
З сабой бярэш ці тут пакінеш ты?»
«Пакінуць? Не пляці лухты!»
«Дык памятай, што быць табе без шубы».
Чым большы ліхадзей,
Тым больш крычыць і клепе на людзей:
Усюды ворагі, куды ні аглянецца,
А першы сам ні з кім ён не ўжывецца.