Змяя ляжала пад калодай,
Ад злосці курчылася ўся:
Няма ў яе другога пачуцця,
Так створана яна прыродай.
А поблізу, ля пня,
Скакала там нявіннае Ягня.
Вось, выпаўзшы, Змяя яму ўвагнала джала,
Аж у вачах Ягняці цёмна стала;
У жылах кроў агнём гарыць.
«За што?» - ледзь здолела яно прагаварыць.
«Хто ведае? А можа, ты знарок скакала,
Каб раздушыць мяне? - шыпіць Змяя. -
Праз асцярогу так цябе караю я».
«Ах, не!» - Ягня сказала
І зараз жа сканала.
У іншых сэрца створана ўжо так,
Што ў ім любві няма ніяк.
Такі ўжо злой душы не перайначыць,
І ў кожным ворага ён бачыць...