Я з хваляваннем думаю пра слаўны юбілей роднай нашай «Бярозкі».
«Бярозка», якую мы ведалі як часопіс «Іскры Ільіча», была дарагім спадарожнікам і сябрам нашых дзіцячых гадоў. З ёй звязаны шчаслівыя ўспаміны пра нашы, цяпер далёкія, перадваенныя прыгоды і мары, пра той час, калі жыццё адкрывалася перад намі ўсё шырэй і прыгажэй. Вялікі свет жыцця дапамагала бачыць тады і любімая «Бярозка» наша — «Іскры Ільіча». З цікавасцю, а часта і з хваляваннем чыталі мы апавяданні, нарысы і вершы, якія друкаваліся на яе старонках.
«Іскры Ільіча» не толькі расказвалі нам пра жыццё нашых таварышаў у рэспубліцы і ўсёй краіне, але і нямала рабілі для таго, каб нас заахвоціць да творчасці. У адным конкурсе, які арганізаваў часопіс, асмеліўся прыняць калісьці ўдзел і я. Гэта было, калі не памыляюся, пасля таго, як я скончыў чацвёрты клас. Часопіс надрукаваў некалькі малюнкаў і прасіў нас напісаць па іх апавяданне. Прозвішчы аўтараў лепшых твораў часопіс абяцаў надрукаваць у адным з нумароў. Я напісаў апавяданне вершам, паслаў у рэдакцыю і помню дасюль, з якой радасцю ўбачыў на старонцы часопіса сярод іншых сваё прозвішча: «Янка Мележ». Гэта быў мой першы «пісьменніцкі» поспех, мая першая аўтарская радасць.
Адтуль усё пачалося!.. Дзякуй табе, «Бярозка»!
Ад сэрца зычу табе: будзь заўсёды маладой і добрай, шчырым сябрам дзяцей Беларусі!
1974