Мне давялося быць удзельнікам Першай канферэнцыі пісьменнікаў краін Азіі і Афрыкі ў 1958 годзе. Да гэтага часу памяць мая беражэ тыя сонечныя дні Ташкента. Помню палымяную і мудрую прамову Назыма Хікмета, што вырваўся з турэцкіх засценкаў. Ніколі не забыць, як падняўся на трыбуну пагорблены гадамі і турботамі Уільям Дзюбуа, ён пераадолеў цяжкі і доўгі шлях, каб сказаць палымяныя словы ў абарону чалавека і гуманізму.
З той пары многа падзей прашумела на нашай неспакойнай планеце, падзей і радасных і сумных. У гэтыя дні яснай алма-ацінскай восені мы цешыліся добрым адчуваннем спакою, што нарэшце прыйшоў на спакутаваную, выпаленую бомбамі в’етнамскую зямлю. Усе мы з энтузіязмам і хваляваннем прымалі дэлегацыю в’етнамскіх пісьменнікаў, якая ўпершыню за многія гады ўдзельнічае ў міжнародным форуме як дэлегацыя народа, вольнага ад жахаў вайны.
Повен добрага сэнсу і той факт, што ў рабоце Пятай канферэнцыі прымае ўдзел куды большая колькасць дэлегатаў, чым у ташкенцкім форуме. Гэты факт для нас знамянальны яшчэ і таму, што Афрыка і Азія — кантыненты, народы якіх у значнай ступені вызначаюць рух гісторыі, што дзеецца на нашых вачах. Бясспрэчна, што роля гэтых народаў, якія абудзіліся да актыўнай дзейнасці, будзе ўсё ўзрастаць і ўзрастаць з году ў год.
Сёння як ніколі адчуваеш, што зямля наша невялікая і лёс свету адзіны: імкненне пісьменнікаў Азіі і Афрыкі, Еўропы і Амерыкі выступаць адзіным маналітным атрадам у барацьбе за мір і прагрэс не можа не поўніць нас аптымізмам, упэўненасцю ў заўтрашнім дні.
1973