Мне не раз даводзілася бачыць, з якою любоўю чыталі і слухалі вершы Крапівы нашы людзі. У вёсцы, дзе я вучыўся, бадай ні адзін вучнёўскі вечар не абыходзіўся без таго, каб хто-небудзь не прачытаў байку Крапівы. Простыя, зразумелыя, па-народнаму дасціпныя і вострыя, яны знаходзілі дарогу да сэрцаў нас, сялянскіх дзяцей і нашых бацькоў. Многія радкі ўвайшлі проста ў побыт людзей, сталі своеасаблівымі прымаўкамі.
Пазней мы пазнаёміліся з п'есамі Кандрата Крапівы. Яны таксама ніколі не пакідалі нас абыякавымі. Мы палюбілі Крапіву-драматурга, як любілі раней яго вершы.
«Партызаны», «Хто смяецца апошні», «Проба агнём» сталі здабыткам беларускага тэатра.
Сын працоўнага народа, Кандрат Кандратавіч Крапіва ўвесь час, усе гады творчай дзейнасці быў звязаны з народам, верна служыў яму. Ён добра ведае, чым жывуць працоўныя людзі, ведае іх думкі і надзеі, умее выказаць іх у дасціпным сваім слове.
Наш народ ацаніў і талент пісьменніка, і шчырасць яго слова, і сумленнасць творчай працы — імя Крапівы стала адным з самых любімых пісьменніцкіх імён у Беларусі.
Хочацца пажадаць слаўнаму пісьменніку, каб ён і далей нястомна ішоў тым шляхам, якім ішоў дваццаць пяць год — шляхам сыноўняга, натхнёнага служэння нашаму народу, нашай Радзіме.
1947