Адышоў, у вечнасць кануў
Год, замкнуўшы круг.
Неба зорная паляна,
Нібы ў кветках луг.
Урачыста і таемна
Ззяе Млечны Шлях,
Тоіць мудрасць гмах надземны —
Брыльянцісты дах.
У глыбінях цёмнай далі
Цішыня, спакой.
Чым запоўняцца скрыжалі
І чыёй рукой?
Не адзін я — сотні тысяч,
Стаўшы на мяжы,
Будуць мкнуцца іскру высеч
З невядомай мжы,
Каб наступных дзён заслону
Хоць на міг прыўзняць
Ды, як маці ў сваё лона,
Добры дар прыняць.
І я веру ўсёй душою —
Рухне сіла цьмы,
І высока над зямлёю
Сцяг падымем мы.
Зацвітуць, як мак, дубровы,
Ажыве народ.
Дык здароў жа будзь, год Новы,
Сорак другі год!
29/ХІІ 1941