* * *
Адступілася радасць мая ад мяне,
Смех, як іскра ў тумане, пагас,
А ў душы, нібы ў студні, на дне
Камень болю ўпаў і завяз.
Хто ж навёў на мяне гэты боль і журбу?
З-за чаго я пакуту нашу?
Гэта ведае той, каму скаргу-жальбу
Я, забыты, сягоння пішу.
Дык няхай жа мой боль і пякучы мой сум
Тое сэрца хоць злёгку кране,
Хоць паблеклы вянок з даўно выцвіўшых дум
Мне напомніць няхай аб вясне.
28/VII 1943