Шмат думак снуецца ў дарозе
Пад стук аднатонны калёс...
Пустэля!.. Ні хвой, ні бяроз,
А стэп замлявае ў знямозе…
Мой друг дарагі! Што скажу я?
Прызнаюся шчыра — пра Вас
Я думаў, гадаў, і не раз.
Вітаў я зямельку чужую.
Вітаў я і тыя куточкі,
Што Вас гадавалі ў красе,
І Вашы парывы, і радасці ўсе,
І добрыя дні Вашы й ночкі.
І сумна было мне: нічога,
Нічога ж не ведаў, дзе Вы,
І думкі не йшлі з галавы —
Дзе ж Ваша праходзіць дарога?
Няўжо ж не сустрэну ніколі
Ні ў гэтым, ні ў іншым краю
Вясну маладую маю,
Што ў ценю прыкрылі таполі?
Няўжо ж і ў садочку вішнёвым,
Дзе Вы апявалі вясну,
Я болей на Вас не зірну,
І не пачую ўжо Вашага слова?..
І раптам — адкуль, невядома —
Мільгнулася думка-страла:
Дзевятага згледжу арла —
І друга застану я дома.
Быць можа, наіўнаю, смешнай
Пакажацца Вам варажба,
Ды ў ёй гаварыла журба
Душы мае стомленай, грэшнай.
І вот — прасвятліліся вочы...
Арол … светлакрылы!.. Арлу
Прыношу я чэсць і хвалу
За тое, што мне напрарочыў.
30/V 1943