Над смужнай раўнінай высока-высока
Разняў свае крыллі арол адзінокі,
І вокам празорным ён даль азірае,
І гучныя крыкі над полем раняе.
А поле замлела, ляжыць у тумане,
У покрыўцы смужнай, бы ў цёмнай сутане.
Свая, відаць, думка аб чымсьці гаруе,
І крыкаў арліных нізіна не чуе.
[1910]