Жылі-былі дзед і баба. Хораша жылі яны між сабою. За ўсё сваё жыццё яны не толькі ні разу не пабіліся, але і не пасварыліся нават. А вядома, што чорта аж дрэнчыць, калі людзі сагласна жывуць між сабою. На якія хітрыкі ні кідаўся чорт, каб звесці дзеда з бабаю, нічога не памагала. Пробаваў ён кідаць у гаршчок з капустаю вуглі і сажу. А дзед і вухам не вядзе: выкіне з капусты вуглі, есць ды бабу хваліць, што яна добрая гаспадыня. А дзеда ўночы завёў раз чорт у бабіну расаду і вытаптаў яе дзедавымі нагамі. Авось, думае, пачастуе баба дзеда чапялой. Не! I нібыта таго! Аж пахудзеў чорт ад злосці.
Раз сустрэўся чорт з адною кабецінаю. Хітрая была баба, першая звадыяшка ў сяле.
– Скажы мне, кабетка, ці можна звесці пабіцца мужа з жонкаю, каторыя ніколі не сварацца і не злуюць адно на аднае, — пытае хітры чорт у бабы.
– Ото дзіва што можна.
– Ну звядзі ж ты дзеда з бабаю.
– А купіш мне чаравікі?
–Усё куплю, што хочаш, звядзі толькі.
Прыйшла звадыяшка да бабы. Ведала яна, што баба любіць і шануе дзеда.
— Знаеш, галубачка, што я табе скажу? У твайго дзеда вырас на галаве сівы волас. Калі ты не выражаш яго брытвай, то дзед твой памрэ. І глядзі, нічога не кажы дзеду пра гэты волас.
А дзеду яна сказала (дзед гарох сеяў на полі):
– От, дзедка, распусціў ты сваю бабу. Хоць бы пакрычаў ты на яе: яна ж надумалася зарэзаць цябе!
– Што ты, сука, брэшаш?! Ці не зварʼяцела ты?
– Ну, глядзі, каб потым не каяцца.
Не паверыў дзед лгару, але закінула лядашчая баба зерне страху ў дзедаву душу.
Прыйшоў дзед у хату. Наліла баба місу крупніку, селі есці. Потым кажа баба дзеду:
— Дай, дзедка, паішчу ў галаве.
Палажыў дзед галаву бабе на калені.
Стала баба іскаць і праўда: сівы волас! Аж у жар кінула бабу (а ў дзеда было многа сівых валасоў).
Дастае баба тайком ды ціхачом з-за пазухі брытву. А дзед адным вокам цікуе на бабу. Як толькі баба адчыніла брытву — трах дзед бабу па мордзе. А баба дзеда за чуб. Чорт на гары аж скача з радасці.
Купіў чорт бабе-звадыяшцы чаравікі, але баіцца аддаць іх проста бабе — з рук у рукі. Выразаў ён даўжэразную тычыну, пачапіў на яе чаравікі і аддаў іх бабе.
З таго часу і пайшла гутарка:
«Дзе чорт сам не зможа, туды ён бабу пашле».
[1906–1907]