Няўжо шлях наш упёрся ў сцену
І тут канец яго – скажы?!
Няўжо Былінкі больш не стрэну,
І не ўзнімуся я ўжо з плену,
Як камень той, што на мяжы?
На што, за што мае пакуты?
Хіба за шчырасць – прастату
Даеш ты чару мне атруты?..
Ну, што ж? няхай я буду люты,
Гані мяне прэч, як слату!
Але як далей ні было б там,
Адно, Былінка, памятай –
Адна мая ты краля, злата,
Мая і радасць і турбота –
Я не хачу сказаць – бывай!
20/VII 1949