Сплылі дзянькі, мільгнуўшы нібы сон,
Мне ж дорага ў ім кожная хвілінка,
Калі была са мною ты, Былінка,
Бо ты – душа, украса гэтых дзён.
Мінулі дні. Мне шкода – шкода іх.
І сёння зноў не ведаю спакою...
Былінка родная, ці стрэнуся з табою,
Каб радасці зачэрпаць хоць на міг?
Забуду ўсё – зладзейскі тайны цень...
Бо як у пошласці тапіць святыню,
Апошнюю вясну маю, княгіню?
Былінка мілая, ты ж радасны мой дзень!
5/ХІІ 1946