Былі гады змагання.
На ростані эпох —
Агністае блісканне
Вялікіх перамог.
Ішлі, як хвалі, орды
З усіх канцоў, граніц
Пад грозныя акорды
Крывавых навальніц.
Вяла іх помста, змова
Супроць паўстаўшых мас,
Каб пульс эпохі новай
Спыніць на вечны час,
Каб жудасным разгулам
Рабочы стан сагнуць,
А прожарам-акулам
Уладу зноў вярнуць.
Ды грымнуў кліч: «Да зброі!
Пазіцый не здаваць!
Таварышы-героі!
Саветы ратаваць!»
І рушылі мільёны
Па голасу ЦК —
Сталёвыя калоны
І гарт бальшавіка.
Паход іх — гоман буры,
Удары іх —пярун —
За славу дыктатуры
Саветаў і камун.
Ад поўначы панурай
Да сонечных гаёў
Віхрыліся віхуры
Напружаных баёў.
Прасторы Украіны
І таежны разлог,
І горы, і даліны
Дыміліся ў агнёх.
Хіснуўся лёс Ваалаў,
І выпаў яго шчыт —
Разбілася навала
Аб Ленінскі граніт.
*
Былі гады змагання
На грані двух эпох.
Кастрычніцкіх паўстанняў
Ніхто не перамог.
Ірдзее сцяг чырвоны,
Як водбліскі зарніц,
А творчаму разгону
Канца няма, граніц.
У ясныя прасторы
Вандруюць нашы дні,
І ўжо гараць, як зоры,
Дняпроўскія агні.
Скарылася стыхія,
Змяніла свой абраз, —
Убачылі й сляпыя,
Што значыць воля мас.
Хоць шлях наш і цярністы,
І труднасцей — мільён,
Ды явай прамяністай
Нас вабіць яснасць дзён.
Праходзіць год за годам,
Выводзіць гмах муроў...
Жывіце ж вы, паходы
Тытанаў-змагароў!
24/Х 1932