Стаіць дамок наводшыбе адзін –
Другіх дамкоў двух не лічу я, –
Вакол сцяна агромністых ялін,
Паляначка, дзе родзіць нават кмін
Ды часам пах зуброўкі заначуе.
Бярозкі пышныя, надзеўшы свой убор,
З цікавасцю глядзяць у вокны хаты
І раніцай, чуць бляск пагасне зор,
Чародкай белаю шумяць і будзяць двор:
Прачніцеся – унь дзень плыве крылаты!
Пачуўшы голас – шум бярозак за акном,
Руплівы гаспадар абуджваецца першы.
Ручнік бярэ, спакойны за свой дом,
На Свіслач мыцца смаліць перуном
Ды думае ў дарозе ўсё пра вершы.
Апошняя страфа – не цешыць штось яна:
Няма ў ёй вастрыні і вобразнасці свежай,
І словы сцёртыя, і думка не ясна,
А трэба, каб гуло, як звонкая струна
Пад новаю музычнаю адзежай.
Пакуль у Свіслачы паплавае пясняр,
Ды і гімнастыкай у ёй не паганьбуе,
Глядзіш – і знік, апаў з душы цяжар,
Цяпер на месцы ўсё, прыходзь дамоў і жар, –
Ужо страфа паэта не турбуе.
На варце доміка і іншага дабра,
Хоць скарб у ім, сказаць папраўдзе, дробны,
Стаіць дзед Хмыз з калгаснага двара,
Стары вусач са стрэльбай на «ура» –
Да маршала Будзённага падобны.
Паблізу доміка, супроць акон
Раскінуўся маленькі агародзік.
Сам гаспадар яго ўскапаў, бо любіць ён
Хадзіць каля зямлі, такі ўжо наш закон,
І працаваць на ёй ніколі не пашкодзіць,
Хіба яму патрэбны агуркі,
Цыбулі кусцікі, сланечнік ці салата?
Ды Божа крый, – нахіл ужо такі,
Так прадзеды рабілі і бацькі,
І тым жылі наш род і наша хата.
Вось так, чаргуючы адно з другім –
Работу на зямлі з работай на паперы,
Жыве пясняр пустэльнікам святым
У лесе-гушчары, пад небам веснавым,
Не трацячы нідзе пачуцця меры.
Мой даўні друг, мой мілы Петрусёк!
Надыдзе час, мы твой спакой парушым,
І гэты час не так ужо далёк:
Зашыемся ціхусенька ў куток
І пляшачку «амброзіі» раздушым.
17/VI 1955