Дарагое імя —
Казка дзён былых,
Але знік, бы ў дыме,
Золак мар пустых.
Адцвілі, адззялі
Зоры летніх дзён,
І акордам жалю
Мне звініць іх звон.
Думкі насланыя
Навявалі сны,
Мары зазыўныя,
Поўныя маны.
Не пазнаў я зману
Звадлівых вачэй,
А таму і раны
Чуюцца вастрэй.
Я ключа шукаю
Ад чужой душы,
А таму й блукаю
Як сляпы ў глушы.
Развітайся ж з казкай!
Кажа мне глуш-ціш,
Над няшчырай ласкай
Час паставіць крыж.
6/ХІІ 1932