Ад кургана да кургана,
Ад гаю да гаю
У пяць нітак легла цьмяна
Дарога крывая.
То лясок, то луг, то поле,
То лужок зялёны...
Эх, прастор! Эх, воля, воля
І балот разгоны!
І куды бяжыш, дарога,
Тканка ног і кола?
Ды маўчыць пуцінка строга,
Не гавораць долы.
Ну што ж? Далей, гайда далей,
За узгоркі тыя!
Не стрымацца нам: мы — хвалі
Ціхія рачныя.
16/ХІ 1916