Кіпяць, бурляць у віры хвалі,
За імі далеч не відно,
А мы, як трэскі ў перавале —
То ўгору скок! То бух — на дно!
Ды каб ні ўзняцці, ні падзенні,
Не зналі б слодычу жыцця.
Дык вось чаму на ўсе здарэнні
Па-філасофску гляджу я.
Няхай рыхтуе крытык шлягу,
Няхай дзяўбе. На злосць яму
За гэту мудрую развагу
Угору чарку падыму.
1928–1929