– Скажы мне, фюрэр, калі ласка,
Што там на Эзелі было:
Ці гэта праўда, ці то казка,
Ці проста — скрыўленае шкло?
Я чуў, што ўсе твае дэсанты
Змялі адтуль бальшавікі,
А з імі разам і іх транты...
Няўжо быў выпадак такі?
Зірнуў на дучэ фюрэр цёрты
І апускае зрок уніз,
Як злодзей выкрыты, прыпёрты,
Смяецца, нібы і не лыс:
– Ты — баба, выбач мяне, дучэ:
Збіраеш чуткі ўсе ў падол.
Нашто мне Эзель той смярдзючы,
Ты знаеш Эзель што? Асёл!
І ў думках я не меў, васпане,
На востраў той рабіць напад...
Не, дучэ: дзе ўжо фюрэр стане,
Адтуль не зрушыцца назад!
– Мой слаўны фюрэр! Веру, веру,
Бо ты ж другі Напалеон!
На дучэ фюрэр глянуў зверам
І загарэўся, як піон.
– Не каркай, дучэ, як варона,
Не варушы сатлелы прах,
Бо мне імя Напалеона
Варожыць лёс яго і шлях.
Пушкінскі праезд, № 13
10/Х 1941