Люба ўспомніць гай зялёны,
Сосен пышныя кароны,
Гурт прыўдалы іх камлёў,
Дзе так ціха, так прывольна,
Дзе і сам жывеш супольна
З жыццем хвояў і дубоў,
Што стаяць тут з даўніх часаў
І на хвоі зораць ласа,
Бы на красачак-дзяўчат.
Я хадзіў адзін, маўклівы,
Ды вясёлы, ды шчаслівы,
Думкі думаліся ў лад.
Эх ты, гай! Не раз, бывала,
Тут душа адпачывала,
Сэрца цешылася... Чым?
Толькі ж хто пра гэта знае?
Ты ды я, ды маладая...
Хто? — пра тое памаўчым!
3/ІХ 1916