Бог хоць раз прывёў Гаўрылу
Ў вяліком горадзе пабыць,
Але вёскі сваёй мілай
Не магу ніяк забыць!..
Як я даўно не пабачу
Сваю хату, поле, луг,
Жаль агорне, чуць не плачу,
Тут я целам, там мой дух.
Там табе усё знаёмо:
Свой парадак, свой народ.
Не, нідзе не лепш, як дома:
Тут дзень пройдзе, як там год.
Дасць Бог свято, ў цэркаў сходзіш,
Потым ляжаш, аддыхнеш,
Пойдзеш ў поле, там пабродзіш,
Неяк аж ажывеш.
Ну і горад, ступа нейка,
Што у нас куцю таўкуць:
Ашаломяць чалавека,
Спаць уночы не даюць.
Колькі шуму, колькі груку!
Я дзіўлюся, як тут жыць,
Па каменям, гэтым бруку
За грахі адны хадзіць.
Нешта з тыдзень я тут шляўся,
Можа й боты патаптаў,
А чаго, каб хто спытаўся —
Так сабе ваіжаваў.
Раз ў ціяцер зацясаўся,
На білет два злоты даў,
Толькі злосці там набраўся:
Я б тых баб павыганяў!..
Нейкіх цацак начапляюць...
А як скачуць — дзе іх стыд!
Хто іх знае, што спяваюць;
Ну, каб быў тут наш Дзямід!..
Выйдуць, трохі памармычуць,
Што і чорт не разбярэ,
А ўсе рады, йшчэ іх клічуць,
Просто злосць на ўсіх бярэ.
Як пакажуць ногу босу,
Дак не знаюць, як крычаць.
Я б пабіў на іх атосу —
Паказаў бы, як скакаць.
Толькі раз было там хвацко.
Вышаў просты чалавек,
Такі смешны, як наш Яцько, —
Паздароў яго Бог век, —
А як глянуў, засмяяўся,
Каб яго паралюш ўзяў.
А скакаць як ён збіраўся:
Проста бокі падарваць.
Ў сад паглядзіш — ўсе пансікі,
Ўсе панэ да панічэ.
Ходзяць гэтак памаленьку —
Абібокі, таўкачэ.
Вот касіць каб іх заправіў,
Альбо серп у рукі даў,
Да ў жывот картофлю ўправіў —
Вот бы ён другі пазухаваў!
Каб скарэй адно дадому!
Не, папраўдзі не маню,
Закажу я і ліхому
Ездзіць ў гэту таўкатню.
[1898–1902]