* * *
І я стары, стары і мой сусед
Батоўкін.
Над старасцю смяяцца мо не след,
А ўсё ж мы – калатоўкі.
Мяняецца няўзнакі белы свет.
І я стары, стары і мой сусед
Батоўкін.
І пэўна людзі, глянуўшы на нас,
Падумаюць і скажуць мо не раз:
– Старыя калатоўкі.
[1946–1953]