Як многа забітых — нявінных ахвяр!
У грудзях пылае нянавісці жар...
Я вогнішчы бачу папаленых сёл,
Гарачаю кроўю напоены дол.
Я чую гудзенне драпежных машын,
Я чую стагнанне дзяцей і жанчын.
І трупы забітых стаяць у вачах,
І помста на твары, ў знямелых руках.
Я бачу, як цешыцца рымскі мяснік,
Як выскаліў зубы берлінскі разнік,
Як плешча ў ладошкі ім лорд Чэмберлен,
Як важыць здабыткі банкірскі бязмен,
Як цені пускае, разводзячы блуд,
Герой «неўмяшання», двурушны Плімут.
Я бачу, як збоку міністар-француз
Стаіць, паглядае на наглы саюз, —
Што душыць свабоду фашысцкі бандыт,
Што цяжка ступае на горла капыт!
Такога бяздушша нідзе не было.
Так подла яшчэ не тварылася зло...
Я сэрцам з табою, іспанскі народ!
Я веру з табою — час пройдзе нягод.
Твой сцяг перамогі ўзаўецца ўгары,
Як сонечны промень у кудрах зары.
Геройства тваё не пагасне ў вяках,
А тупасць забойцаў утопчацца ў прах.
[1938]