Я маліўся ветру шчыра,
Каб не гнаў ён хмар дажджлівых
Над хацінай, дзе Алеся
Кут знайшла свой сіратлівы,
Над хацінкай непакрытай,
Дзе папера замест столі,
Дзе Алеська гора мела,
Воду носячы ў падоле.
Не паслухаў мяне вецер.
Я да сонца шлю маленне.
Пашкадуй Алесю, сонца,
Дай ты ёй заспакаенне,
Дай Парфёнаву Мацею
Час, каб дах той накрыць толем.
Я малюся, аж пацею
І страхі чакаю з болем.
21/VI 1946