* * *
Я зачыню наглуха ў сэрца дзверы
І волі звадлівым пачуццям больш не дам –
Няхай загоіцца хоць той глыбокі шрам,
Што болямі, пакутамі прамерыў.
І позіркам падступным і ліслівым,
І словам, голасу салодкім, як мядок,
Не вер, мой друг, не вер ты ім, браток, —
Надуманы іх чары і парывы.
Спадае жар у прохладзі змяркання.
Дык цвёрда памятай, у мыслях май адно:
Ты верас выцвіўшы, паблеклае руно,
І шчырага не стрэнеш ты кахання.
20/ХІ 1945